Geweldige Grand Canyon

Vandaag hebben we de wekker niet gezet. We hoeven maar 224 kilometer van Tusayan naar Page. Dus we staan rustig op, smeren broodjes op de kamer en ik zet een bakkie koffie. Rustig toeren we dan, na uitgecheckt te hebben, naar de Entrance van de Grand Canyon, een mile of 3 verder. Eerst gaan we naar het Visitors Center, eens navragen of we inderdaad niet meer met de auto bij Mathers Point kunnen komen. Jammer, dat is inderdaad zo, maar ik kan wel een rolstoel lenen. Marlies besluit in het Visitors Center en de Bookstore te blijven. Ik ga alleen naar de Rim. Het is weer adembenemend. Prachtig weer, zon, geen wolkje aan de hemel en het uitzicht is onbeschrijfelijk mooi. Geen wonder dat ze het als wereldwonder vastgelegd hebben. Tuurlijk maak ik foto's en film. Het is ten opzichte van vorig jaar wel veranderd, nieuwe wandelpaden en shuttlebussen naar alle richtingen. Ik krijg de indruk dat ze hier ook steeds meer auto's gaan weren. Ik geniet in ieder geval geweldig. Daarna met Marlies in de auto, op weg naar de Desert View en de East Exit, uiteindelijk via Cameron naar Page. Maar voor we het park uit zijn, volgen er nog vele, vele stops, wel langs de rand van de Canyon. Zo kan Marlies er ook nog van genieten. Het kost veeeeeel meer tijd dan voorzien, maar dat is het wel waard. Onze laatste stop in de Canyon is bij de Desert View, waar we eerst eens een bordje soep en de inmiddels dagelijkse Capuccino French Vanilla bestellen. Lunchtijd nietwaar. Dan naar de Watch Tower, een inmiddels bijna herstelde toren die vroeger als Uitkijkpost werd gebruikt. Voordat we de winkel ingaan zie ik nog een Gekko. Helaas zat er vandaag geen muzikant zoals vorig jaar. Het blijft mooi, met uitzicht in de Canyon door grote ramen. Dan met kleine stukjes terug naar de auto. De auto is een broeikas, de temperatuur schommelt vandaag tussen 68 vanmorgen en 92 graden wat later, niet gek voor mei. Airco vol aan en op weg naar Cameron, daar is wel een benzinepomp, want ons racemonster heeft wéér dorst. Het waaide vandaag al hard, aan de rand van de Canyon soms zoooooo hard, dat mijn bril er bijna afwaaide. Nou, ik kan je vertellen, dat dat nog niks was. Als ik namelijk wil gaan tanken, waait zelfs de tankdop steeds dicht. Ze hebben 1 deur van het tankstation met een touw dichtgebonden. Ik word gewoon gezandstraald als ik tank. Blijkt het daar rond deze tijd altijd zo gigantisch hard te waaien. Ongelofelijk. Van Cameron naar Page krijgen we eerst wat stof over de weg, verderop wordt het zand en even later rijden we door een echte zandstorm, lampen aan en je ziet maar een paar meter voor je. Door die enorm harde wind en die zandvlakte waar je door rijdt is dit wel logisch. Dit krijgen we zo nog een paar keer, maar eindelijk wordt het weer helder. De verdere reis gaat snel en om half 6 zijn we bij het Mariott Hotel in Page. Snel inchecken in een prachtige ruime kamer, dan naar het restaurant, voor een keer geen hamburgers. Lekker een forel met mashed potatoes, warm brood en ijswater vooraf, en een lokaal biertje voor mij, de Lake Powell Amber. Smaakt prima. Marlies houd het op een heerlijke pastaschotel met o.a. garnalen, een grote salade en een Budweiser. Weer genieten. Dan nog even in de avondzon voor het hotel uitbuiken op een bankje en naar de vogeltjes luisteren en genieten van het mooie uitzicht. Dan het bekende avondprogramma, vandaag 310 foto's te verwerken, Marlies slaapt al. Toch weer een lange indrukwekkende dag gehad, ook al hoefden we niet ver te rijden. We hebben elke dag eigenlijk tijd tekort. Morgen blijven we in Page, alleen een tour in de Antelope Canyon. Spannend. Tot morgen weer.