De weg weg?

Goodmorning piepeltjes in Holland,
Another story from USA.
Om kwart over 6 gingen mijn luiken weer open, maar ben toch blijven liggen. We hadden het vandaag niet erg druk en Marlies kan nog eventjes bijslapen. Daarna heb ik uiteraard de reacties gelezen, een adres opgezocht van een Pharmacie en Marlies wakker gemaakt. Gelukkig voelt ze zich beter, is alleen nog erg moe.
Ze start wat langzamer op, en tegen half 9 rijden we naar het restaurant voor ons ontbijtbuffet. Heerlijk en uitgebreid, zo kun je de dag weer flink tegemoet.
Om half 10 check ik uit en rijden we naar de Pharmacie, Right Aid, 100 meter verderop. Daar zoekt de apotheker de Amerikaanse tegenhanger van Paracetamol op, want die gingen er de laatste tijd flink doorheen. Meteen maar lekker koude melk en bubbelwater gekocht.
Dan begint de trip echt en koersen we naar Squaw Valley, een dorpje aan de scenic route naar Sequoia National Park. Tenminste, dat was de bedoeling. Op de snelweg geeft het Neverlost systeem een afslag aan, die er niet is, dus pakken we de volgende maar. Dan laat ie het afweten, berekend geen nieuwe route en zegt zo, zoek ’t zelf maar uit. We rijden een stukje verder, komen zo langs een stalletje waar ze verse kersen verkopen, en slaan een bak in voor $ 4,00. Dan weer terug de Highway op en opnieuw op zoek naar de juiste afslag. Dan krijgen we ineens wel een nieuwe route, kilometers lang naast de snelweg, we rijden een mooie wijk in voor foto’s voor Astrid, en uiteindelijk komen we weer op hetzelfde doordlopende stuk weg uit. Ten einde raad mijn eigen TomTom er bij gezet. Wat denk je, ook de doodlopende weg in. Daar zijn we nu al 3 keer geweest. Wat we ook invoeren, kortste route, snelste route, route zonder snelwegen….iedere keer de doodlopende weg in, of we het nu in het engels doen of in het nederlands…we komen niet verder. En de kaart is ook niet duidelijk. Volgens mij is de weg, de 180, onlangs verwijderd tot aan het doodlopende stuk en weten de navigatiesystemen het nog niet.
Dan besluiten we de Highway 99 maar te pakken, niet zo mooi, maar dan komen we tenminste ergens. Dan gaat het vrij vlot, en komen we langs vele, vele druivenwijngaarden (van de lekkere Californische wijn), sinaasappeltelerijen, (waar ik een verse sinaasappel jat van de boom) daarna citroenvelden, olijfboomgaarden en velden met struiken met rode vruchten (geen idee welke).
Om een uur of 2 zijn we bij het hotel en wil ik inchecken. Helaas, we zijn te vroeg. Of we maar een eindje willen gaan rijden of ergens eten en straks terugkomen. Ik kan in ieder geval wel regelen dat we een kamer op de begane grond krijgen in plaats van op de 2e etage.
We gaan de omgeving verkennen en komen zo na een kilometer of 10 ineens bij het Sequoia National Park uit, de Ash Mountain Entrance. We laten onze Parkenpas zien en krijgen de parkplattegrond en een krant. Zoals we gewend zijn van de Nationale Parken, is het hier ook weer uitstekend geregeld. Overal parkeerplaatsen, voorzieningen, een Visitor Center, een prachtige bergweg, door bossen, geweldig weer. Zeker met dat latere licht geeft dat prachtige kleuren.
Alleen Marlies ziet de waarschuwingsborden voor aktieve vernielzuchtige beren, en houdt ramen en deuren stijf gesloten.
We zien rotstekeningen, maken weer gruwelijk veel foto’s, genieten op zowat elke parkeerplaats van de onvergetelijke uitzichten en kruipen zo met 10 tot 25 mijl per uur omhoog, tot aan de wegwerkzaamheden. Dan draaien we om en pakken dezelfde weg terug. Plotseling moet ik op de rem en probeer zo snel mogelijk mijn fotocamera te pakken, maar ik ben te laat. Er glibbert zomaar een slang over de weg, nu één van een half metertje, wit met strepen. Gelukkig is het heel rustig op de weg, er zit niemand op mijn trekhaak na de noodstop.
Met 93 graden Fahrenheit / 33,9 graden Celsius stoppen we op een steenworp afstand van ons hotel bij een Mexicaans restaurant en consumeren daar voor niet veel geld veel lekkers.
Dan rijden we naar ons hotel, checken in en krijgen een nette ruime kamer op de begane grond. Daar houden we het wel 2 nachten uit. Alleen had ik een burostoel die niet omhoog kon en dat typt niet lekker, zo op neushoogte, dus ik vraag bij de receptie een andere stoel.
Komt er een nieuwe, nou ja, andere, die 3 centimeter hoger zit. Nog niet echt comfortabel, maar er zijn ergere dingen.
Morgen gaan we Seqoia NP en King Canyon verkennen, hopelijk nu wel met beren.