We verkeren in hogere sferen...

Hai folks, a new story from the West.
Oftewel, na een slechte nacht voor allebei, waarbij Marlies moeite had met ademhalen, vermoedelijk ook door de grote hoogte, waar we verbleven, en alles haar zeer deed, hebben we jullie gewaardeerde reakties gelezen, de handel ingepakt en heb ik snel een ontbijtje genomen in de hal van het hotel. Ik heb wat bagels, koffie en jus d'orange voor haar meegenomen, maar alleen dat laatste ging er in. Uiteindelijk uitgecheckt om 9 uur en vertrokken naar de Tioga Pass dwars door Yosemite National Park naar onze eindbestemming Oakhurst. Tuurlijk scheen de zon, was de lucht strakblauw en de temperatuur een heerlijke 58 graden. Een half uur later is het al weer 68 graden en de route is prachtig, door een bosrijk gebied met brede wegen, optimaal voor herten en dat soort spul. Niet de wegen maar dat bosrijke gedoe. En ja hoor, Marlies ziet iets lopen, toevallig is er net een uitloopstrook, ik stop en er steekt een coyote over. Snel reik ik naar de achterbank, rits de rugzak open en pak mijn camera. Knip,knip,knip en hopen dat ik hem nog heb. Even later ziet Marlies een hert, ik stuur dus kan niks vastleggen. Maar we genieten in ieder geval van de prachtige omgeving, ik moet steeds aan Oostenrijk denken, alleen nog wat grootser. Jammer genoeg voelt Marlies zich helemaal niet goed, dus die ligt met een dikke fleecetrui aan naast me te bibberen. Dat is het nadeel bij een vastgelegde reis en hotels, je kunt niet effe een nachtje langer blijven. Maar goed, we rijden rustig verder en tegen tienen zijn we bij de afslag van Yosemite. Ik rijd nog een stukje door naar Lee Vining om voor een absurde prijs mijn tank voor de zekerheid af te vullen. De temperatuur blijft mooi rond de 67/68 graden schommelen, 19,5 Celsius. Heerlijk voor in de auto achter glas. Uiteraard sla ik mijn verslavend drankje in, Cappucino French Vanilla, Marlies houdt het bij water en jus d'orange. Dan begint het avontuur, de auto mag flink werken, klimmen en klimmen, wat moet ik nog meer zeggen, prachtige route, boswegen in de bergen, prachtige vergezichten, diepe afgronden, magnifiek. Iets hoger liggen zelfs meren, hartstikke blauw en helder water, kreekjes met stroomversnellingen, glinsterend zonlicht op het kabbelende water, gewoon geweldig mooi. Alleen jammer van onze zieke Marlies. Op 9.538 feet ( 2.907 meter hoogte ) ligt Ellery Lake. Uiteraard stoppen we zowat overal, vaak blijft Marlies in de auto liggen, en schiet ik gauw wat plaatjes. Het weer is ook geweldig, zon, strakblauwe lucht, niet te warm. En dan staan we in de file.
Blijkt het het Fee Station voor de Pass en het National Park te zijn. Aangezien wij de Parkenpas hebben zijn wij er zo door, maar dan zitten we wel op 9.945 feet / 3.031 meter hoogte en Marlies heeft het er niet gemakkelijk mee. Tussendoor stoppen we er maar paracetamolletjes in, dat scheelt wel.
We rijden nu in ieder geval op sneeuwhoogte, en de volgende stop is bij de Lembert Dome, een massieve lichte granieten berg, waar ook een waarschuwingsbord staat voor vernielzuchtige beren. Ook hier beloven ze weer van alles, maar zien we beren....tuurlijk niet. En dat terwijl de hele Picnic area vol zit met picknickende mensen, en wat belangrijker is, voedsel. De volgende stop is het Visitor Center, druk, druk, druk. Overal staan trouwens auto's, op parkeerplaatsen, langs de weg. Veel mensen die een trail gaan lopen. Maar je hebt er absoluut geen last van. De prachtige weg is nergens versperd, je kunt prima doorrijden. Overigens mag, en wil je, niet harder dan 35 mile per uur, soms nog langzamer. Bij een van de vele meren, worden we aangesproken door een stel met vragen over mijn fototoestel, blijken het duitsers te zijn en we hebben een tijdje gezellig staan kletsen. Net op dat moment werd NL-Duitsland gespeeld, maar we hadden geen bereik met de telefoons, Astrid zou ons op de hoogte houden. Veel wildlife zien we niet, 3 eekhoorns die snel voor de auto de weg oversteken, en verder enorm veel prachtige vlinders, echt grote exemplaren, alleen krijg ik ze niet op de foto. Tja wat moet ik nog meer zeggen over de route, ik heb alle superlatieven al gebruikt, geweldig, mooi, prachtig, romantisch, feeeriek, ik weet niks meer. Als toetje stoppen we bij de Bridal Vail Falls, ook hier blijft Marlies in de auto, terwijl ik een stukje de bossen in ren/loop, naar de waterval toe. Ook deze is prachtig. En hoog. Door de wind wordt de waterval uitgespreid als een bruidssluier, beetje jammer is, dat de zon er nu geen regenboog in laat zien. Maar zonder dat is ie ook prachtig. Ik heb er een rolletje vol geschoten. Dan is het welletjes geweest en we stellen de Neverlost in op ons hotel in Oakhurst. Dat is gelukkig nog maar een uurtje verder weg, dus dat moet gaan lukken. Om half 4 verlaten we het park, na honderden bochten en bochtjes van 10 tot 35 mijl per uur. Wel mooi, maar de auto schommelt al uit zichzelf als ie een bocht aan ziet komen. Maar als je denkt dat het afgelopen is nu we het park uit zijn, nee dus. Het bochtenwerk gaat gewoon door, tot aan Oakhurst toe. Dat schiet niet echt op, maar zoals gezegd, het is wel mooi. Om 4 uur zijn we bij ons Best Western Plus Yosemite en ik check snel in. We krijgen kamer 210, mogen achterom rijden en voor de deur parkeren. Het blijkt een prima en ruime kamer te zijn, met net burootje en zelfs een open haard en balkon. We kijken zo op het buitenzwembad uit. Niks mis mee.
Ik haal het nodige weer uit de auto, Marlies stort zich op bed, uiteraard weer met de paracetamolletjes en ik werk de administratie al vast bij, scheelt vanavond weer.
Tegen 7 uur krijgt Marlies toch zin in een soepje, niet zo gek, de hele dag niks gegeten. We stappen in de auto en cruisen naar het restaurant. Daar nemen we een soepje en salade, as much as you can eat. Uiteraard een Budweisertje er bij en Marlies een Jusje. Het duurt toch wel lang voordat het komt dus ik vraag Laverne waar het blijft. Blijkt het zelfbediening te zijn, dus ze begeleid ons naar het buffet. Komen we terug, is mijn bier weg. En het bestek. Dus Laverne mag weer komen opdraven. Krijg ik een nieuw Budje, geen slechte oplossing. Intussen gaat een ouwe knakker achter de piano zitten en krijgt zowaar nog een aardig deuntje uit het apparaat. Uiteindelijk moeten we afrekenen en koersen we terug naar de auto en kamer. Volgens mij zeker een 200 meter. Maar wel klimmen en dalen, en dat gaat echt niet met Marlies. Die valt meteen weer op bed, en hopelijk is het morgen wat beter.
Dan rijden we van Oakhurst via Clovis/Fresno al vast een stukje door het Giant Sequoia National Monument en het Sequoia National Park naar het dorpje Three Rivers, waar we 2 nachten blijven. Dan hebben we een hele dag om de parken te gaan bekijken.
Dus wederom tot morgen.
Bye bye.