hoogtevrees......niet nodig

Daar zijn we weer, still live and kicking.
Vanmorgen weer op tijd opgestaan, wel wat later dan de zon, alles ingepakt, nieuw ijs in de koelbox gedaan en met de auto naar het restaurant gereden voor ons ontbijtbuffet. Vandaag geen slappe koffie en de jus d'orange was ook stuk, dus dan maar wat appelsap. Voor de rest keuze genoeg, al houd ik het maar bij wat sneetjes bruinbrood en een hardgekookt eitje. Anders zou de indruk ontstaan dat ik alleen maar aan de scrambled eggs met spek en pancakes zit.
Het waait vandaag harder en frisser, maar dat is geen straf. We zitten al snel op de US 93 en na een kilometer of 45 hebben we de afslag naar Chloride, een ghosttown. Op de kaart zou deze afslag liggen bij Santa Claus, maar hoe ik ook zocht, deze plaats of paar huizen heb ik echt niet gezien. Maar goed, Chloride. Wat een afgang, een zootje bij elkaar geraapte oude rommel, caravans en oude onooglijke krotten, die me niet aan een ghosttown deden denken, maar meer aan een afgekeurde vuilnisbelt. En er woonden ook nog mensen. Eventjes de plaatselijke VVV, de Tourist Info bezocht, maar dat gaf ook geen hoop, er was zelfs geen restroom. De doorgaande weg naar de US93 was afgesloten, dus we zijn snel dezelfde weg teruggereden. Onderweg alleen wat loopvogeltjes met jongen gezien die de straat overrenden en snel het struikgewas in doken.
Volgens onze TomTom zouden we nu al om kwart voor 12 bij ons hotel zijn, nou ja, dan hebben we vroeg rust.
Niet dus, een stukkie verder stond de afslag naar de Skywalk, een glazen hoefijzer wat over de Grand Canyon uitsteekt en waar je overheen mag schuifelen en huiveren. We besluiten deze attractie ook eens te gaan bekijken en nemen de afslag. Die is zo'n 80 kilometer enkele reis, maar in dit land is 80 kilometer niks. Het mooiste is, dat de verharde weg op een gegeven moment ophield en overging in gravel. Waar hebben we dat meer meegemaakt? En dat 15 mile lang, schudden, schokken, rammelen en hotsen. Hopelijk houdt de auto het nog eens een keer uit. Jammer genoeg zitten we achter een bus en stoft het zo erg, dat we geen hand voor ogen zien. We proberen maar meer afstand te houden, maar met deze droogte is het één grote stofwolk. Eindelijk gaat deze gravelpad weer over in normaal asfalt en de laatste 15 kilometer gaan dan ook weer snel. We mogen vooraan parkeren bij de deuren van de tent, dat is dan weer het voordeel van een Invaliden Parkeerkaart. In de tent is het druk, heel druk. Allemaal Chinezen/Japanners, een gekakel en geduw, ze dringen overal voor en het lijkt wel een grote familie van 150 man. Grrrrr. We kopen kaartjes en mogen naar buiten, in de rij voor de bus die ons naar de eigenlijke Skywalk gaat brengen. We wachten weer en met de 2e bus mogen we dan mee. Ze vertrekken om de 15 minuten, dus dat gaat. Boven aangekomen, stormen al die Chineesjes kakelend en kwekkend naar de rand. Ik had ze er het liefst allemaal ingekieperd. Vervolgens rennen ze allemaal naar het restaurant waar ze Chinees eten serveren, dus daar hebben we even geen last van. Wij bewonderen eerst Eagle Point, waar je in de rotsen een adelaar kunt zien, gaan dan door de ingang, moeten in een locker alle camera's en mobiele telefoons wegleggen, daarna door een scanpoortje, Marlies wordt zo gescand ivm de pacemaker, en dan mogen we weer in de rij voor slofjes. Uiteindelijk mogen wij dan. Marlies vindt het prachtig en geniet met volle teugen, ik geniet ook maar met iets kleinere teugen, het is wel akelig hoog, zo op een glazen plaatje boven de afgrond. Ja, ik weet het, er kan zelfs een vliegtuig op landen, maar als dan zo'n chinees kakelgeval ook nog eens gaat staan springen op mijn glasplaat... nou ja, je weet wat ik zou willen doen. Alleen is de glazen rand nogal hoog. Afijn, de fotograaf vereeuwigd ons en we verlaten de glazen brug. Slofjes uit, camera's ophalen en naar de shop voor drinken, uitgedroogd, dan de foto gekocht voor $ 30,00 en naar buiten om in de schaduw te gaan zitten. Althans Marlies, die is op. Ik ga een rondje doen langs de Hogans, de tipi's en de hagedissen. Vervolgens weer in de rij om met de pendelbus terug te gaan naar de auto. Onze schrik is groot als we niet naar de terminal worden gebracht maar naar Guanopoint, weer een prachtig stuk Canyon, maar met weer wachtrijen voor de shuttlebus. Ik vraag of we mogen blijven zitten en meteen mee door naar de terminal, dat mag dan gelukkig en uiteindelijk staan we weer bij de auto.
We drinken onze heerlijk koele melk uit de koelbox, en verzamelen moed voor de terugreis. Met name het graveldeel was vrij onaangenaam. Maar het lukt zonder ongelukken en lekke banden en we draaien na een kilometer of 80 de US93 weer op. Nu is het nog een uurtje of 3 naar Las Vegas. Bij de Hoover Dam is een nieuwe weg en brug aangelegd, zodat je niet meer over de Dam zelf hoeft, jammer genoeg mag je nergens stoppen en hebben ze de betonranden van de nieuwe weg en brug zo hoog gemaakt dat je niks ziet. Jammer. Bij Boulder City stoppen we even bij het Hacienda Hotel, (met casino) en dineren daar heerlijk en goedkoop. Onvoorstelbaar, voor nog geen $ 24,00 hebben we onbeperkt koffie, jus d'orange, soep of salade, en een heerlijk hoofdgerecht, wat we geen van tweeen helemaal op kunnen. Ik had een stuk zalm, keuze diverse aardappels/frietjes en groenten, en Marlies een Ground Sirloin Steak, ook met diverse bijgerechten. Moet je in Nederland eens voor komen. Voldaan rijden we nu Vegas in en komen we zonder problemen en files om een uur of 6 bij het hotel. We voelen ons hier weer prima thuis en werken ons standaard avondprogramma af, Marlies slaapt en ik werk alles bij.

Morgen eerst uitslapen en dan wil ik eigenlijk de Valley of Fire (nog) eens bezoeken. We kijken hoe het gaat.

Voor vandaag is het mooi geweest. Tot morgen weer (als de laptop het blijft doen).