geen stomme ezel...

Hallo, followers. Weer een verslaggeving van een amerikaans dagje. De nacht was niet geweldig, voor geen van tweeen, maar dat mag de pret niet drukken. De zon laat het alweer niet afweten, pfoe, en nadat we een vreemd groot meerpotig insect hebben vermorzeld op onze kamervloer, pakken we snel alles in de auto, ijs in de zipzakjes en naar het restaurant voor ons ontbijtbuffet. Dat wordt lekker buiten genuttigd, dat kan met een ruim 26 graden prima, en dat om half acht 's morgens. Vervolgens gaat de trip vandaag via de Route 66 naar Oatman, waar de wilde ezeltjes los lopen, zelfs tot in de winkels. Net buiten Kingman stoppen we, Marlies neemt het stuur over en intussen ga ik een paar treinen fotograferen die vreemd genoeg midden in het landschap stil staan. Komt er een man roepend naar me toe gelopen. Eerst denk ik dat ik daar niet mag stoppen...dan zegt ie iets over een krant. Ik denk eerst dat ie denkt dat ik de krant uit de brievenbus kwam gappen, die stonden er namelijk ook mooi fotogeniek te zijn. Dan blijkt dat ie dacht dat ik foto's kwam maken in opdracht van een krant. De twee stilstaande lange goederentreinen blijken net voor onze komst namelijk bijna gebotst te zijn. Eentje zat op het verkeerde spoor, en de man met de yoghurt nog in zijn snor werd gealarmeerd door een paar piepende/krijsende remmen. De 2 treinen kwamen op n kleine 100 meter van elkaar tot stilstand. Had een mooie ramp kunnen zijn. Een tijdje later kruipt één trein heel langzaam achteruit, moest natuurlijk eerst wachten totdat het juiste spoor weer vrij was, want het is daar spitsuur, een komen en gaan van enorme goederentreinen, meestal 3 tot 4 diesellocs er voor, soms ook nog één of twee er achter.
Wij weer verder, door een machtig mooi stuk Amerika. Smalle wegen langs diepe kloven, prachtige vergezichten, en zelfs een paar oude museumautootjes die ons vrolijk tuffend tegemoet kwamen. Tegen half 10 kwamen we in Oatman aan, een slapend Oatman wel te verstaan. Bijna alles gesloten, nagenoeg geen toeristen en 1 ezel (ja, ik natuurlijk). Nee, een hele ezel met geknakt oor. Er is één winkeltje geopend, wij naar binnen en wat gekocht en gepraat, blijken de meesten pas om 10 uur / half 11 wakker te worden, en de ezels, tja, die zijn wild en bepalen zelf óf en wanneer ze komen opdagen. En daar kwamen we juist voor. Eerst doden we de tijd door een stukje door het dorp te lopen, dan op een bankje in de schaduw te gaan zitten en ten einde raad het restaurant maar te bezoeken voor wat koel drinken, wat Marlies prompt over de tafel gooit. Tegen half 11 gaan we nog maar eens kijken, de meeste winkeltjes zijn nu geopend, de enige ezel is inmiddels vertrokken en het wordt steeds warmer. Tja, niks aan te doen. We vervolgen de route naar Topock en raad eens wat we zien net buiten Oatman....een partij ezels, op weg naar Oatman. Zo dom zijn ze dus niet. Ik parkeer snel langs de weg, en vervolgens komen ze naast mijn autodeur staan, met die zielige oogjes, "ik wil lekker eten, en dat ga jij me geven...". Zodra ze de weg een beetje vrijgeven, draai ik en rij terug naar Oatman. Daar verkopen ze ezelbrokjes om te voeren. Daarna weer terug naar de ezels, waarna Marlies die slimmerikken verwend met brokjes. Dat gaat even goed, totdat er eentje de hele zak uit haar handen grist. De brokjes worden er uit gevist en als ze op zijn wordt de zak uitgespuugd.
We hebben gehad waar we voor kwamen en rijden nu dan echt door naar Topock, de Route 66 verder naar het zuiden. We rijden helemaal alleen door een desolaat, kaal landschap, vol met stenen en rotsen. De temperatuur zit alras boven de 33 graden Celsius. In de auto is het lekker koel. En ja hoor, ook nu worden we verrast door een forse zandtornado, die we deze keer wel voelen. Al snel rijden we de I40 op, de snelweg terug naar Kingman. Tenminste, als je hem op de goede oprit pakt. Wij zetten even koers naar..en passeren de staatsgrens met California. Na een paar kilometertjes eraf en aan de andere kant erop, en nu gaan we de goede kant op. We rijden meteen door naar een Rest Area waar we met 37,7 Celsius even met het thuisfront SMS'en en weer een vochtinfuus nemen. Je droogt hier finaal uit. Wel gemakkelijk, je hoeft nagenoeg niet naar de wc. Daarna hetzelfde voor de Ford (het vochtinfuus dan) en dan naar de K-Mart in Kingman voor nieuw vocht, melk,en kleren. Dat was dan net teveel van het goede voor Marlies. Het is te ver, warm en vermoeiend, dus snel naar de gekoelde kamer voor rust.
Vanavond weer even terug naar de prima Chinees waar Marlies een kop chicken soup met noodles bestelde als voorgerecht. De aardige dame vroeg al of ze het echt wilde. Tuurlijk zei Marlies. Nou, dat hebben we geweten. Ik moest meehelpen met eten, en nu staat er nog een enorme beker bij de magnetron. Goeie genade, een soepterrine voor minimaal 4 personen. Kun je nagaan. Maar wel lekker. De rest was ook heerlijk. Een complete maaltijd kost hier $ 7,95, dan nog een paar chinese biertjes er bij. Goed te doen, zo sprak de rechtgeaarde hollander. Voor vandaag houden we het voor gezien.
Morgen willen we van Kingman, via Santa Claus naar Chloride, een ghosttown, dan naar de Hoover Dam over de nieuwe brug, Boulder City en uiteindelijk naar Las Vegas.

Tot morgen maar weer.