zandhappen en roodhuiden

een goeiendag voor allemaal'
Vanmorgen eindelijk eens kunnen uitslapen tot 8 uur!!!!! De gordijnen gaan open en daar staat die brandende bal weer aan de lucht. Stralend blauwe hemel, geen wolkje aan de lucht en Ton en ik staan ons zingend klaar te maken voor weer een nieuwe, spannende en ik denk warme dag. Als we er weer fris en fruitig uitzien lopen we naar het ontbijtbuffet in het hotel. We vinden een leuk plekje aan het raam en worden vriendelijk ontvangen door de oberin met koffie en juice. Er zijn weer vele heerlijke mogelijkheden, dus we zoeken lekkere dingen uit om deze dag te starten. Na het ontbijt gaat Ton alles inpakken voor de toer naar de Antelope canyon en ik ga heerlijk buiten in het zonnetje en de wind zitten genieten van de vele prachtige vogelgeluiden. Er komen vele verschillende vogeltjes voorbij, met rode, gele borstjes, een soort van kanaries, raven, gieren en zowaar spot ik een prachtige hagedis op de zwembadmuur. Snel Ton gesmst dat hij moest komen om hem vast te leggen. Zo gezegd, zo gedaan en daarna starten we onze slurpmachine weer en rijden naar de Walmart. We zijn nl door onze vochtvoorraad heen en moet snel worden aangevuld. achteraf blijkt dat dit prima geregeld was. de tijd ging alweer te snel, want uitgekeken waren we nog lang niet, maar het Antelope canyon tourbureau wachtte op ons om in te checken. Gelukkig was het maar een dikke mile rijden en waren we snel klaar om met Patrick (big guy Navajo) in zijn overkapte jeep te stappen. Daar ging het.................. met een flinke snelheid door page richting de zandvlaktes (woestijn). Een kwartiertje verder kwamen we aan bij de canyon. dat kwartiertje was achterin de jeep flink zandhappen, omdat de wind nogal stevig was. Maar een happening hoor!!! we zagen Bas en Helma al scheuren tijdens de jeepsafari in Afrika. Alleen de wilde dieren ontbraken bij ons dit keer.

Nu mag ik het weer overnemen.
Onder leiding van Patrick, een Navajo, werden we de Canyon binnengeleid. Ik had ons in de Photographergroep ingeschreven, dus we kregen een apart, extra lang bezoek met professionele begeleiding. De stukken Canyon werden netjes voor ons vrijgehouden van hordes andere bezoekers en precies op de juiste momenten werden we op strategische punten gezet, Soms was het een minuutje wachten totdat de lichtkolom net op het juiste puntje scheen. Geweldig. De zon deed zijn best en viel prachtig door de spelonken binnen. Aangezien het enorm waaide, viel er veel zand naar binnen, zodat je de lichtkolommen extra goed zag. Nadeel was wel, dat je zelf en je apparatuur onder het zand zat. Ik heb wat lopen blazen. De videocamera heb ik maar snel onder mijn bloes gehangen, die was al rood van het zand. Patrick kreeg later op zijn donder van de bazin, onze tour liep uit. Ruim 2 uren hebben we in de grot rondgedwaald en zand gesnoven. Alles zat onder, tussen je tanden, in je oren, in je telefoon, overal. Maar het zag er geweldig uit (wij niet hoor) en ik heb dan ook veeeeeeel foto's gemaakt, zonder flits en statief. De resultaten vallen niet tegen. Gelukkig zaten we op de terugweg ook weer in de open jeep (met 12 passagiers), het waaide zo hard, dat er ook weer veel zand uit onze haren en kleren waaide. Scheelde toch weer een kilootje. Terug bij de warme auto snel wat gedronken, voor Marlies een mooie tas gekocht en rap terug naar het hotel. Allebei lekker onder de douche en alles in de was. Lekker nog wat broodjes gesmeerd en schoon kunnen we naar Horse Shoe Bend. Dat ligt vlak bij en moet mooi zijn. Dus om 4 uur rijden we er naar toe, 10 minuutjes later zijn we er al, tenminste op de parkeerplaats. Marlies blijft de auto bewaken en ik ga de bult op. Blijkt het nog een stukje verder te zijn, oef. Dan blijkt dat mijn fotocamera het niet goed meer doet. Automatisch scherpstellen vertikt het en de gemaakte foto's bekijken wil ook niet meer. Shi.......
Maar ik heb de videocamera ook nog bij. Yep, ook die geeft een rare foutmelding, E:62:12, maar hij schijnt het nog wel te doen. Fijn he, dat zand.
We geven niet op en ik sjok nog een paar honderd meter door het losse zand naar de rand van de Bend. Wederom prachtig, ware het niet dat ik gezandstraald wordt, onderweg. Vrij pijnlijk op mijn verbrande beentjes. Daar aangekomen probeer ik tussen de hordes Chinezen/Japanners een glimp op te vangen van de rivier. Te dicht naar de rand durf ik niet, met die wind. Je wordt er zomaar ingeblazen, 305 meter lager. Er zijn waaghalzen genoeg die op hun buik naar de rand gaan, alles voor de foto. Dan diep zuchten en weer terug, de helling op, in het losse zand, onder de brandende zon en schuin hangend tegen de wind in, bukkend bij weer een zandstorm, auauauauau. Maar ik haal het uiteindelijk, en ik kan weer gelijk het bad in. Het zand zit weer in mijn oren. Het ritje in de koele auto gaat rap, we besluiten op de kamer te eten en ik ga de 527 foto's op de PC proberen te zetten. Nadat ik de camera weer eens schoongeblazen en geveegd heb, er een andere accu ingezet heb, komt ie weer tot leven. Gelukkig. Alleen jammer dat er zand/stof op de sensor zit. We eten lekker op de kamer en houden het voor vandaag verder rustig. Morgen volgt de rit naar Monument Valley, dat is maar 200 kilometer, dus we hebben ook morgen een rustig dagje.
Wordt vervolgd. Bye bye.