De Canyon

Vannacht was het koud, heel koud. Ik heb onder de deken nog liggen bibberen en daarom slecht geslapen. Als ik om half 7 opsta, schijnt dan wel de zon. Ik ga vast snuggelen en moet helaas fotoruimte bijbestellen. Er komen er meer voor publicatie in aanmerking dan ik had verwacht. Als Marlies dan opstaat, eten we een sandwich en zet ik lekker warme koffie.
De spullen zijn snel gepakt en in de auto gegooid, dan de deurpasjes in de brievenbus bij de nog gesloten lobby en gaan met die banaan. 9 uur vertrekken we met 8.624 miles op de teller en een buitentemperatuur van 43 graden Fahrenheit. Zoals ik al vertelde schijnt de zon en ziet het er ’s morgens prachtig uit, met dat mooie licht en lange schaduwen. Een kwartier later volgt de eerste (plas)stop al bij het Visitors Center van de Red Canyon. Als ik even op fotosafari ga, rust Marlies uit in het zonnetje.
Voor vandaag stond Zion National Park op het programma. Stond. Want die doen we vandaag niet. We gaan het weer niet halen. De weg erheen is maar 45 kilometer (en terug natuurlijk ook) maar je moet het park met de shuttlebus doen en die duurt zonder stops al 1,5 uur. No problemo, we pakken onderweg een relatief onbekend State Park, het Coral Pink Sand Dunes State Park. Staat zelfs niet onze routekaart. Om half 11 rijden we de toegangsweg in die 16 mile is. We krijgen al een indruk van het park. Allemaal zandduinen en het hele landschap tussen de bomen kleurt Coral Pink, in onze ogen meer een soort geel wanneer de zon er op schijnt. En die verstopt zich af en toe achter een dikke wolk.
Milestand inmiddels 8.686, temperatuur 60 graden. Bij het bezoekerscentrum moeten we wel $6,00 betalen om er in te mogen. Er is na 1 mile een parkeerplaats en toiletten, meer niet. Je kunt er wel op een plateau foto’s maken, maar dat is t wel een beetje. Toch wel mooi, zeker als ik op een gegeven moment achter een salamander/hagedis aanga. ’t Lukt me zowaar om ‘m te fotograferen.
Om 11.40 hebben we het wel gezien en vertrekken, nu richting Kanab. Marlies heeft tijdens het wachten het Neverlost navigatiesysteem eens zitten uitpuzzelen, zodat we nu steeds een vriendelijke en overtuigende dame in het amerikaans horen babbelen. We negeren haar gewoon.
12 uur zijn we in Kanab, een redelijk grote plaats waar we een bank met Geldautomaat aantreffen. We gaan de Zionsbank eens lichtelijk plunderen, altijd gemakkelijk om wat geld bij te hebben. Het is inmiddels 12.15 uur en iets verderop zien we een Store. Prima, daar waren we naar op zoek. Onze voorraad frisdrank is nagenoeg uitgeput en we kopen meteen broodjes, beleg en puddinkjes. O ja, en de lekkere Tortilla’s.
Als we al dat lekkers zien, missen we onze Capuccino French Vanilla. En die verkopen ze hier niet. Dan parkeren we maar bij een Mexicaans restaurant en gaan daar een lunch gebruiken, met de broodnodige koffie. Als we buiten op het terras gaan zitten, worden we eerst ongevraagd voorzien van een karaf ijswater en tortilla’s met een hete saus. Marlies besteld een Phillyburger (die na aflevering gigantisch blijkt te zijn) en ik een Mexicaanse Pizza. Heerlijk. De koffie smaakt ook lekker, en na een refill zitten we tot de nok toe vol.
Dan volgt één lange mooie weg door parken, en onderweg zien we helaas ook weer een gigantisch stuk verbrand bos. Jammer, maar de natuur hersteld dat wel weer. We spotten op grote afstand een kudde herten, die met die witte kontjes. Welk merk weet ik zo gauw niet meer.
En het mooiste van alles was een schrikmoment. Ik reed toevallig en had dus geen camera of fototoestel in de hand. Voor me vloog een grote gier laag over de weg, je weet wel, een van die joekels van de foto van een dag eerder. Meteen er achteraan nummer 2. Die was de weg nog niet over of links van me starten er nog 3 tegelijk. Eentje vliegt zowat tegen mijn deur aan, hij (of zij) weet net af te buigen. Dan zie je ineens een zwarte knoeperd héél dicht bij. Gróót dat ze zijn. Maar het ging goed en er waren geen gewonden.
Om half 4 parkeren we bij de lodge, en ik kuier eens naar de lodge om in te checken. Dat duurt een tijd, lijkt wel of ze me niet kunnen vinden. Eind goed al goed, we krijgen nummer 118 en een plattegrond. Jammer genoeg was er geen vrij aan de rand van de Canyon, maar deze is niet zo ver uit de buurt. Alleen geen parkeerplaats bij de Cabin. We kuieren met tussenpozen naar het huisje, ik doe de deur open en moet spontaan lachen. Een Yogi de Beer huisje. Een kleine blokhut, maar alles zit er in. Alleen geen internet en geen TV.
We gaan eerst eens naar de Grand Canyon Lodge. Een prachtig en immens groot gebouw. Buiten heb je mooie terrassen met uitzicht op en in de Grand Canyon. En laten daar in de zon nou net van die mooie houten leunstoelen staan. Daar zakken we lekker in en gaan in de zon liggen opwarmen. Uiteraard na het maken van stapels foto’s en film. Ik ga in de tussentijd toch maar even naar het smalle uitzichtpunt, je moet alles gezien hebben toch.
Daarna naar de Saloon (inmiddels half 6) voor een ijskoud Budweisertje, heerlijk.
Dan een bezoek aan de Giftshop, waar niks voor de Gift is, allemaal behoorlijk aan de prijs. Dus kopen we maar niks, anders moeten we nog eerder naar huis.
Vervolgens rustig , met tussenpozen weer terug naar het huisje, waar we wat broodjes, worstjes en vruchtenyoghurt eten. Het is 18.30….denk ik, maar beide telefoons geven ineens 17.30 aan. Vandaar dat de winkel nog open is. Hebben we zomaar een extra uur in de GC. en de hut van Oom Tom.
Vandaag heb ik een magere oogst foto’s, maar 161. Dus ben ik eerder klaar. Geen internet en geen bereik met de mobiele telefoons. Ik zal alles verzendklaar zetten en zodra we ergens verbinding hebben, verstuur ik het wel. Dus voor nu houden we het even voor gezien, we gaan lekker vroeg naar bed, morgen weer een lange dag voor de boeg.