Dagje Cody

Al zijn we wel vroeg wakker, we hebben vandaag niets concreets op het programma staan, dus doen we lekker rustig aan. Eerst even de reakties op de site bekijken, wat msn’nen met het thuisfront en een adres van de Walmart in Cody opgezocht. Het is droog, fris en bewolkt.
Op ons gemakkie karren we de Yellowstone Avenue op, en na een paar mijl passeren we Buffalo Bill’s Historical Center. Iets verderop vinden we de Walmart, op nummer 321. Wat zijn die toch allemaal groot. Alles verkopen ze er, van bankstellen tot wasmiddelen, van schoolspullen tot medicijnen. Je olie verversen kan er ook, net als tuinplanten kopen. Het is dan inmiddels 9.20 uur en als we binnenkomen, kruipt Marlies eerst op zo’n elektriek boodschappenkarretje. Dat rijden we linea recta de Subway in en bestellen ons ontbijt, flat bread met beleg naar keuze, uiteraard met koffie.Dan de Walmart in, we kopen een nieuw nachthemd, spijkerbroeken, blikjes fris, brood, macaronisalade, koekjes, afijn alles om de dag door te komen. Om 11.30 uur zijn we er helemaal klaar mee, sjouwen alles naar de auto –lekker zo'n grote bak – en zetten koers naar de Wild Sheep Exhibit. Geen idee wat het is, maar Marlies wil het graag zien. Helaas rijden we de afslag net voorbij en besluiten, om eerst naar het Buffalo Bill Historical Center te gaan, de volgende ingang. Het is een prachtig gebouw, en bestaat uit 5 musea onder 1 dak. Rifles, Bill Cody, Yellowstone Natural History, Plains Indian People, en Art. Als we ons bij de balie melden, laat ik de ANWBpas zien voor korting. Dat zou $ 2,00 korting geven. Och, hij voert ons op als studenten, kost nu maar $ 13,00 in plaats van $ 18,00 per persoon. Zien we er schijnbaar toch nog jeugdig uit.
Vervolgens brengt hij ons netjes een wheelchair, wat een service.
We beginnen maar rechts, de eerste museumingang, de Firearms. Ik vraag of we moegen fotograferen, tuurlijk, geen probleem, alleen waar de lampen branden worden filmopnames gemaakt, dus daar moeten we niet naar binnen stormen. Ok. Het zal wel.
We starten bij de geweren en revolvers, en nog meer geweren en revolvers, en nog veel meer geweren en revolvers. Prachtig opgezet, maar wel veel wapentuig. Totdat mijn oog op een bekend gezicht valt. Het zal toch niet…… De stem klopt wel…. Jawel. De filmopnames worden tussen de kasten met geweren en revolvers gedaan. Dus ik sprint naar Marlies die al een stukje verder was gerold. En met een noodgang weer terug. Tussen de kasten en apparatuur ontwaren we de acteur uit de serie Criminal Minds, die met het baardje, David Rossi, echte naam Joe Mantegna. Hij schijnt nu een serie op te nemen met/over wapens. Uiteraard blijven we daar een beetje rondhangen en proberen een glimp op te vangen. Uiteindelijk raakt Marlies in gesprek met iemand met een badge, en zodra de opname klaar is, zegt die man dat wij fans uit Nederland zijn. Hij komt naar ons toe en we praten even. Wel vreemd. Hij probeert Nederlands te praten, maar vraag me niet wat ie zei. Hij blijkt een aantal jaren geleden in Nederland te hebben gespeeld en is in Amsterdam, Groningen, Enschede en zo te zijn geweest. Vandaar dat semi nederlands gewauwel. Even later vraagt ie of ie met ons op de foto moet. Graag. Ik wil Marlies met hem fotograferen, maar een andere aanwezige, toevallig een Amerikaan met een grote stetson op, vraagt mijn toestel, dan kan ik er ook bij gaan staan. Er lukken zowaar 3 foto’s. Great. Hij weet niet dat ik hem al de hele tijd sta te filmen, dus we hebben beeld en geluid als bewijs dat we niet in het wassenbeeldenmuseum staan, he Bob.
Marlies is helemaal in de wolken. De rest van de dag zelfs nog. Daar gaan we in het restaurant nog maar eens een kop koffie op pakken. Zitten we aan de koffie, komt hij ook een bakkie doen. Niemand herkent hem, hij tapt een beker uit de machine en gaat rustig zitten. Geen opdringerige fans. Nu is het aanwezige publiek ook allemaal op leeftijd, dus dat springerige is er wel uit.
Dan bezoeken we de overige musea, echt mooi. Ruim, nieuw en interessant. Gelukkig hebben we een rolstoel kunnen lenen, anders had Marlies het niet gered. Je slentert toch zo een paar uur rond.
Om 3 uur krijgen we toch weer honger, meer zin in iets hartigs, dus op naar het restaurant. Frietjes en fris. Dan nog even naar de Giftshop, waar we een cd met vrolijke westernmuziek kopen en om 15.45 lopen we in de stromende regen naar de auto. Toch gaan we weer een stukje richting Yellowstone, 6 mijl om precies te zijn. Daar is de Buffalo Bill Dam. Daar klaart het lekker wat op en wordt het droog. Om 4 uur zijn we in het Visitor Center en ik vraag waarom er water wordt doorgelaten. Hij verteld dat er 132% mee sneeuw is gevallen in het Yellowstone park, dan normaal. Dat smeltwater komt allemaal in het reservoir, maar dat gaat niet passen. Dus zijn ze al 2 weken bezig met waterlozen. Om ruimte te maken. Hij waarschuwt meteen morgen vroeg op te staan. De East entrance is namelijk al een paar dagen verspert door 4 avalanches, sneeuwlawines. Alleen morgen vroeg wordt er één rijstrook vrijgegeven van 6 tot 10 uur.
Dus we moeten er vroeg staan, er zal wel een file staan. We moeten namelijk door de East Entrance door het park naar West Yellowstone waar we gaan overnachten. En er schijnen al verschillende Grizzly’s te zijn gespot, net als de bergleeuw. Door de sneeuw komen de herten naar beneden, die lopen door het dorp, en daardoor komen ook de roofdieren naar beneden. Dus krijgen we een folder wat te doen bij naderende beren. Wordt wel spannend.
We kopen meteen een gedetailleerde gids over Yellowstone, met plattegronden en veel info en foto’s. We stappen in de auto en het begint weer te regenen. We treffen het wel. Om 17.15 uur zijn we thuis en het wordt weer droog. We eten de macaroni, brood en een papje en zitten weer vol.
Dan zet ik 166 foto’s op de PC, de films en werk mijn dagboek bij. Jammer genoeg hebben we bijna geen verbinding, dus de Snuggles site zal misschien even moeten wachten.
Morgen staan we om 5.45 op, aangezien we pas om 6.30 de sleutel af kunnen geven. Dus dat wordt vroeg slapen.
Hopelijk tot morgen, wij zien jullie reakties graag. Adviezen mogen ook hoor.