Little Bighorn Battlefield en Cody

Om 7 uur staan we weer op. Vroeg he, voor een vakantie. Het is redelijk weer, een beetje zon, fris en een flink windje. Kon slechter.
Ik heb in ieder geval goed geslapen en om half 8 precies beginnen ze aan de weg voor onze kamer te werken. Wij gaan dan aan onze maag werken, we steken de weg over naar het restaurant voor een ontbijtbuffet. Lekker, met koffie en jus d’orange.
Even de reakties op Snuggles bekijken, pakken en om half 9 vertrekken we richting Crow Agency. Daar is Little Bighorn Battlefield National Monument gelegen. Daar is General Custer met zijn manschappen door de indianen afgeslacht. Een gedenkwaardige plaats.
Om 9.05 uur passeren we de staatsgrens met Montana. Het is dan nog 75 miles en op de I90 kunnen we lekker met 120 doorblazen.
Om 9.45 zijn we er al. Het is gelukkig droog, bewolkt en koud, 55 graden Fahrenheit. We gebruiken onze jaarpas en parkeren voor de Restrooms, en lopen dan naar de begraafplaats van de cavaleristen, die daar gesneuveld zijn. Het is imposant. In het Visitors Center staat een ranger te vertellen. Ook daar heb ik even staan luisteren. Uiteindelijk bleek Custer een idioot te zijn (quote ranger). Hij had moeten wachten op versterkingen, deed ie niet dus iedereen werd in de pan gehakt. Vandaar uit rijden we de 5 mijl lange weg over het gehele slagveld, waar allemaal stenen staan op de plaats waar iemand gesneuveld en gevonden is. Later zijn ze allemaal herbegraven op het ereveld in het begin van het park. Op de plaats waar ze gevonden zijn, rest nu alleen nog een kleine steen. Verspreid door het landschap zie je ze zo staan, en met een beetje verbeelding zie je ze door de grasvelden rijden en vechten. Het vreemde is echter dat er geen enkele steen staat voor de omgekomen indianen. Ze staan echter wel achter de receptie. De levende wel te verstaan.
Onderweg kun je overal stoppen en passeren we herten, paarden, een wild konijn en veel witte stenen. Dezelfde route terug brengt ons weer bij de restrooms.
Dan is het inmiddels kwart over 11 en nog steeds koud (58 graden). We besluiten om naar Ranchester te rijden, dezelfde weg terug naar Sheridan en dan rechtsaf, richting Burgess Junction en Lovell om daar naar de Bighorn Canyon National Recreation Area te gaan, een schijnbaar mooie canyon. Als we TomTom hadden gevolgd waren we noordelijk naar Billings gereden en deze Canyon moeten missen.
We vertrekken dus om 11.25 u, moeten dan 89,8 kilometer naar Ranchester. Maar eerst pakken we de eerste benzinepomp. Slurp, slurp, slurp. Het zonnetje schijnt weer lekker en het is 58 graden F. Zodra we de I90 oprijden, beginnen de eerste insecten al op de voorruit te kletteren. Het houd niet op, en met de ruitenwisser wordt het er ook niet helderder op. Lekker als ik film en fotografeer vanuit de auto. Dus als jullie foto’s met vlekjes zien, ligt t niet aan mijn toestel.
Al redelijk snel krijgen we de afslag op de 14 naar Lovell. Het wordt een fantastisch mooie weg de berg op, we rijden soms langzaam, soms snel steeds maar verder naar boven. Richting sneeuw. Er komt maar geen einde aan. Tig keer stoppen voor foto’s, en maar genieten. Inmiddels is het 62 graden. De sprinkhanen schieten alle kanten op. Hoger en hoger, totdat we echt in de sneeuw zitten. Er ligt langs de weg een rand van minstens een meter, soms zelfs hoger.
Na een tijdje krijgen we zin in koffie, en stoppen bij de Bear Lodge, een gezellige tent. Het is inmiddels 13.40 uur en we zitten nu op 8.300 feet hoogte, dat is een respectabele 2.530 meter. Voor $ 2,50 krijgen we twee grote mokken koffie, smaakt prima. Dan nog even naar de restrooms en verder gaat het weer.
Dus niet!!
Nog geen 100 meter verder is de weg afgesloten door sneeuw. Wat nu?
We kunnen alleen maar terug en bij de laatste kruising kiezen we dan maar voor Shell en Greybull, ook op de 14, maar dan zuidelijker. Ook hier hebben we geen spijt van, deze weg is dan wel niet gepland maar wonderschoon om te rijden. Sneeuw aan beide zijden, smal, en spannend. Het gaat gelukkig allemaal goed, deze weg is wel open en langzaam maar zeker komen we uit de bergen. Als we in Greybull zijn moeten we eigenlijk weer noordelijk naar Lovell, dan naar de Canyon, maar het is door de afsluiting al een stuk later. Als we nu naar Lovell rijden zijn we al een uur later, dan nog naar de Canyon, die in en uit, dan naar Cody. Dan schat ik dat we om een uur of 8 in Cody zijn. Dan nog eten. Wordt mijns inziens een beetje te laat. Dus besluit ik dat we vanuit Greybull meteen rechtdoor rijden naar Cody, waar onze volgende slaapplaats is. Zo gezegd, zo gedaan. Als we dan door zeer vlak land cruisen, pakken zeer donkere wolken zich samen in de richting van Cody. De temperatuur zakt ook snel naar 53 graden. Plotseling begint het hard te regenen. Eén voordeel, de voorruit wordt nu meteen schoongewassen en de vlekjes op de foto's zijn verdwenen.
Net voor de Cabins zien we een Chinees restaurant en volgens Bob en Mia is Chinezen in Amerika aan te bevelen. Dus wagen we het er op. Van buiten ziet het er niet zo geweldig uit, maar als we binnenkomen verandert dat meteen. We worden hartelijk ontvangen en naar een apart zitje gebracht. Er komt meteen ijswater op tafel en een theepotje met chinese thee, die we in kleine kommetjes moeten drinken. Heel gezellig, Chinees muziekje erbij. Dan komt hij uitleggen hoe de menukaart werkt. We kiezen allebei een menu, Marlies C en ik B. Als eerste komt een bakje soep, geen idee wat voor iets maar het zit in een kommetje met zo’n grote lepel en smaakt heerlijk. Vrij snel daarna volgt een groot bord met lekkernijen. Te veel om op te kunnen en ‘t smaakt uitstekend. Als laatste krijgen we een fortune cookie met ingebakken wens. Helaas is die van mij verkeerd geprint en is de tekst er af geknipt. Had ik eigenlijk al min of meer verwacht. We vertrekken om 5 uur naar Buffalo Bill Village Cabins. Dat ligt nog geen kilometer verderop en we stoppen bij een informatie gebouwtje vooraan. Meteen goed om in te checken. We krijgen de sleutel van Cabin 360 en een plattegrond, hoe er te komen. In de winkel annex receptie is het supergezellig, vanalles te proeven en drinken. Ik zit al vol, dus dat doen we morgen wel.
Dan naar de cabin. We vinden hem, openen de deur en griezelen een beetje. Wat een lachertje. Een klein bedompt donker hokje waar we de koffers nog niet eens kwijt kunnen. We trekken de deur dicht en gaan terug, we willen een andere kamer in een hotel of iets dergelijks. Jammer genoeg hebben ze alleen de cabins, ofschoon ze achter het Holiday Inn staan. Maar als we willen kunnen we een andere bekijken. Zo gezegd, zo gedaan. We mogen achterop een knetterend en walmend golfkarretje en pruttelen naar cabin nummer 370. De deur gaat open en wij worden helemaal gelukkig. Dit is ééns zo groot en stinkt niet zo. Hier houden we het wel 2 nachten uit. We hoeven niets bij te betalen, dus dat is ook prima.
Toevallig komen er dan naast ons ook 2 mensen binnen, die ook de kleine cabin geweigerd hebben en een grotere kregen. Maar je moet de mensen het hier wel nageven, supervriendelijk en behulpzaam. Ze willen je wel tevreden stellen. En dat lukt ze ook.
Het is wel warm binnen, dus de kachel uit en de airco aan.
Marlies duikt haar bed in, kijkt nog wat TV en ik ga 166 foto’s op de PC zetten. Daarna dagboek en site bijwerken, douchen en vroeg naar bed.
Het is een mooie dag geweest, en we hebben nog een Canyon overgelaten voor de volgende keer.
See you tomorrow.