Terug naar het begin

Howdy Folks, we are back,
Vandaag gunnen we jullie rust, leesrust wel te verstaan, want onze dag was niet zo spannend.
Vanmorgen om 7 uur werd ik wakker, ben even later stil opgestaan want Marlies mocht lekker uitslapen. Ik ben daarna alleen gaan ontbijten, gratis, uitgebreid en vooral heel druk bezocht. (voor het geval dat jullie denken dat ik egoistisch was…Marlies vertelde me de avond daarvoor al dat ze niet wilde ontbijten).
Gevuld ben ik toen een rondje gaan lopen, maar met deze temperatuur, 33 Celsius, is dat niet echt aangenaam. Dus het werd een kort rondje, meer een vierkantje.
Dan maar heel stil naar de kamer terug en daar heb ik in het donker de pc opgestart, de reacties bekeken, het verslag van team USA-2 gelezen en wat mail beantwoord. Vervolgens een adres op de route opgezocht van de Wal-Mart. We hadden nog het een en ander nodig. Dat werd de Wal-Mart in Santa Clarita, 27931 Kelly Johnson Pkwy, voor het geval iemand er nog eens naar toe wil.
Om kwart voor 10 is Marlies opgestaan (na wat gerammel en geschud), heb ik koffie gezet, de auto ingeladen, ijs voor de koelbox gebietst uit de ijsautomaat, uitgecheckt, en rijden we aan, richting Santa Clarita. Klinkt al mooi, he.
Al snel zitten we op de snelweg, de Interstate 5. Als afscheiding tussen de 2 rijrichtingen gebruiken ze hier metershoge bloeiende oleanders, in alle kleuren. Kilometers lang bloeiende struiken. Prachtig. Je waant je in Amerika.
Links en rechts passeren we ook weer druivenwijngaarden en sinaasappelkwekerijen. Sunkist komen we tegen.
Als na een tijdje op matrixborden wordt gewaarschuwd voor files in verband met wegwerkzaamheden over 13 mijlen, pak ik de eerste de beste benzinepomp die ik tegenkom. Bij meneer Shell legen we onze blazen, en vullen ze meteen weer met Cappucino French Vanilla en een Danish Applepie.
Dan gaat het weer verder, 4 rijen dik de bergen in, maar echt gewerkt wordt er niet. Zal wel komen omdat het zaterdag is. Gelukkig. Meer dan smallere en wisselende stroken en lagere snelheid is het gelukkig niet en gestaag vorderen we. Op borden staat dat je beter de airco uit kunt zetten om oververhitting van de motor tegen te gaan. Ik hou de temperatuurmeter goed in de gaten maar ons Fordje doet het prima. Langs de weg staan wel heel veel auto’s met de motorkap open.
Rond een uur of 12 parkeren we bij de Wal-Mart, de temperatuur is lekker wat gezakt, zoals voorspeld. In Los Angeles is het zelfs maar rond de 21 graden, zeggen ze. Koud he.
In de Wal-Mart slaan we eten en brood, melk en water, kaas, en kleding in.
In de inpandige “snelle hap” neemt Marlies een reuzenaugurk met Cola, ik hou het bij een soepje en wat koud drinken (ziet er gemeen giftig uit, maar smaakt desondanks toch goed).
Dan voeren we in de Neverlost het adres van ons hotel in, Sportsmen Lodge op de 12825 Ventura Boulevard. Dat zou nog 27 mijl zijn en 28 minuten duren. Valt mee. Als we ergens een onduidelijke afslag missen moeten we voor straf 8 mijl doorrijden voor we weer van de I5 af mogen. Dan nemen we de afslag Hollywood en we komen inderdaad bij het hotel uit. Wat een contrast, de lekkere rustige mooie natuurparken ten opzichte van de drukke chaotisch stad. Drie keer raden wat we prefereren.
Afijn, hier is het nu 26 graden, zonnig en goed te hebben.
Ik ga inchecken, althans, dat was de bedoeling. Helaas zijn we te vroeg, de kamer wordt nog uitgemest. Of we over een uurtje willen terugkomen. Tuurlijk willen we dat.
Ik ga proberen de auto ergens te parkeren, en als ik terug kuier zie ik er eentje glunderen. Marlies is op een muurtje voor het hotel blijven wachten, lekker in de schaduw, en zag op een gegeven moment een bekend gezicht voorbij komen. Blijkt het “Charlie” uit de serie “Numbers” te zijn, en hij zei “Hello” tegen haar. Die krijgen we voorlopig niet meer van het muurtje af.
Terwijl we wachten, horen we sirenes, en het aparte geloei van brandweerwagens. Draaien die gekken onze parkeerplaats op en rijden naar de achterkant van het hotel. Ik ben niet nieuwsgierig maar dit wil ik wel eens zien, dus ik naar achteren. Lijkt ‘t loos alarm. Toch komt enige tijd later nog een wagen van de Fire Dept. aanrazen.
Na een half uurtje verdwijnt het hele spul weer met loeiende sirenes. Ik snap er niks van. Zijzelfs misschien ook niet.
Om half 4 mogen we dan wel inchecken, krijgen een mooie kamer met balkon op de 5e etage en met een paar keer op en neer is alles uit de auto op de kamer. Dit is onze laatste halte, dus over een paar dagen moeten we het allemaal weer in de koffers zien te krijgen.
Ik bel nog even met de firma “bustours” om mijn reservering voor morgen te bevestigen, en krijg gelijk de ophaaltijd door, 17/6 om 7.45 uur. Dat wordt een lange dag, dus vanavond houden we het maar lekker rustig. Bij Marlies lukt dat wel, die ligt nu al te ronken.
Dan eten we ons voedsel uit de Wal-Mart, starten de laptop op om alles bij te werken, en dat is het dan…verder dan proberen op te starten lukt niet. Ik krijg hem niet meer aan de praat. Uiteindelijk via de veilige modus wel, van alles uit gezet enz enz, en dan doet ie ’t gelukkig weer. Kan ik jullie toch weer informeren.
Hier laten we het bij voor vandaag, tot morgen weer. (als de laptop ’t weer/nog doet).