bocht na bocht na bocht

Wederom een dag overleefd in “the Wild West kant of America”.

De dag begon zoals altijd, eerst gingen de ogen open en dan rolden we uit bed, constateren dat de zon weer eens schijnt en de lucht weer strakblauw is, gaan naar het druk bezochte ontbijtbuffet en checken uiteindelijk uit. Ook vandaag was de ijsmachine weer geplunderd door vroege dieven. Dan zit er niks anders op om naar de winkel te rijden, veel drinken in te slaan en natuurlijk 3 kilo ijs.
Tegenover de winkel zit een bank met een geldautomaat, want ondanks dat je hier voor elke scheet je creditcard gebruikt, is het toch wel gemakkelijk om cash geld te hebben. Helaas, ook hier gaan die krengen wel eens kapot, al heet het dan “Out of Order”. Geen probleem, ernaast zit nog een bank en daar krijg ik zowaar nog een stel van die groene flappen.
Dan vertrekken we naar Bakersfield, niet over de snelweg, maar ik heb een mooie scenic route verzonnen. We stellen de Neverlost in op een dorpje ergens in het begin van de 198/J37, Quaking Aspen. Al vrij snel buiten Three Rivers, bij het stuwmeer, cirkelen een 12-tal kalkoengieren rond. Tja, dat vind ik natuurlijk prachtig, dus de auto snel in de struiken geparkeerd, de andere lens op mijn klikmasjien en knippen maar. Mee en passant nog een 10-tal eekhoorntjes gefotografeerd, die overal rondspringen en ook hier al op de barbecue klaar gaan zitten. Na 100 foto’s wissel ik de lens weer om, we moeten vandaag per slot van rekening nog een stukkie rijden. Wat denk je, komt een van de gieren met een prooi in zijn klauwen overzeilen en land achter de bomen. Tuurlijk weer de verkeerde lens op mijn toestel, damn.
Een kwartier later moeten we volgens het navigatiesysteem afslaan, naar een plaats die we niet willen hebben, dus rijden we door. Dan gaat het helemaal verkeerd en stellen we nog een keer een ander dorpje op de gewenste route in, nu dan maar Milo, en nu een route zonder snelwegen. Ook nu moeten we weer terug. Vooruit dan maar, voor deze keer. Dat kost ons een half uur en 15 mijl omrijden, maar dan komen we op een weggetje uit, Yokohl Drive, 21 mijl dwars door grasheuvels, waar je met een klein beetje fantasie de huifkarren ziet voorthobbelen. Je kunt er maar 10 tot 35 mijl per uur rijden en om de haverklap schieten de eekhoorns over de weg. Ontelbaar veel. En toch ligt er maar 1 midden op de weg met zijn pootjes omhoog. Zal wel komen omdat er maar 2 auto’s per dag over deze weg komen. Alleen maar geel gras, heuvels zo ver het oog rijkt. Af en toe zien we een stel zwarte stieren, onder bomen staan, soms een stel koeien. Verder zien we nog een witte kleine ooievaar, volgens mij een lepelaar, een reiger, gieren, prairiehondjes, een uil of roofvogel, dat ging te snel en toen ik terugreed was ie weg, en een wilde kalkoen.
Na een hele lange tijd en veel klimmen, komen we dan uit op een iets bredere weg die vrij snel smaller wordt en ook weer omhoog gaat. Steeds maar klimmen en klimmen, bocht na bocht na bocht. Het houdt niet op. Dan rijden we het Giant Sequoia National Monument en Forest in, zien weer van die enorme bomen, een maatje kleiner dan in het Giant Sequoia National Park, maar indrukwekkend genoeg. De weg gaat maar door, omhoog en omhoog, bocht na bocht na bocht. En de benzinemeter zakt naar een kwart. Natuurlijk geen benzinepomp te bekennen op die bergwegen, waar een dorpje uit 3 huizen bestaat. Op een gegeven moment zitten we weer boven de 6000 feet, hoger dan de bedoeling was. Maar we kunnen alleen vooruit of achteruit en achteruit is geen optie. Dus vooruit met de geit, verder klimmen, bocht na bocht na bocht. Het moet gezegd, de weg is prachtig. Alleen staat hier niet een bordje voor de scherpe bocht. Hier wordt je geacht zelf gewoon uit te kijken en voorzichtig te rijden.
Rond half 3 begin ik het toch wel spannend te vinden en we rijden al veel langer dan gepland. Langs water zien we een paar winkeltjes en tekenen van menselijke aktiviteit. Ik stop bij zo’n oud klein hutje, vraag aan een oud vrouwtje waar de eerstvolgende pomp te vinden is. 16 mijl zegt ze, oef, gelukkig. Gerustgesteld koop ik een paar lekkere ijsjes en met deze temperatuur – 34,5 Celsius – is dat geen straf. En inderdaad, 16 mijl verder, in Kernville, staat een pomp, sterker nog, er staan er 4.
De Ford krijgt welverdiend drinken, en gaat weer flink aan het werk.
Ook nu is het klimmen en dalen, bocht na bocht na bocht. Het landschap verandert en uiteindelijk rijden we langs water, waar op forel gevist wordt, stroomversnellingen, prachtig.
Inmiddels is de stuurinrichting van de Ford zowat versleten en zijn mijn biceps verdubbeld. Goeie genade, ik heb nog nooit zoveel bochten in een weg gehad. En we zijn er nog niet. Bij Lake Isabella stoppen we even voor foto’s als ik sirenes hoor. Er komen een tweetal politie auto’s langs geblazen, de kerstboomverlichting en toeters aan. Spannend. Wij hebben niks gedaan hoor.
Verder gaat het weer, eerst lekker snel op de 178, gaandeweg wordt die smaller en mogen we terug tot 35 mile per uur en in bochtjes 15 mijl. En bocht na bocht na bocht.
Geweldige weg met fantastisch uitzichten, uiteraard wordt er veel gestopt voor foto’s, en eindelijk, zucht, komen we bij de grens van Bakersfield en verdwijnen de bergwegen, kunnen we 65 mijl op een lange rechte weg en zijn we ook snel bij ons hotel.
Kortom, als we de snelweg hadden gepakt hadden we korter gereden en waren we pakweg om 2 uur in het hotel. Nu, dankzij de toeristische route, hebben we 294 kilometers gereden en hebben er 7 uren en een kwartier over gedaan. We hebben zo wel veel meer dieren gezien, fantastische uitzichten en smalle wegen, prachtige stroomversnellingen enz enz.
In het Best Western Hotel krijgen we een mooie kamer op de begane grond, we hevelen ’t zootje over van de auto naar de kamer en koelkast en gaan eerst eten. Blijkt het een Mexicaans restaurant te zijn. Daar had ik net geen zin in, maar om nog op pad te gaan voor een andere vreetschuur, hebben we nog minder zin. ’t Smaakt overigens wel goed, maar na 3 keer effe geen Mexicaans eten meer.
Daarna naar de kamer om uit te rusten, te badderen en jullie weer te informeren. Morgen rijden we naar Los Angeles en doen verder niks. Dan pakken we wel de snelste route, even geen bochten meer.
Tot morgen.