dooie vallei

En daar zijn we weer, live and kicking zogezegd. Om 6 uur was ik wakker, maar lag lekker dus bleef even liggen soezen. Totdat Marlies me om 8 uur riep. We zouden toch vroeg vertrekken….
We staan op, pakken alles in, eten ons ontbijt, bestaande uit wat donuts en koffie. Hebben geen internet, brengen al vast wat naar de auto, hebben dan wel internet en checken de sites, gaan om 9 uur naar beneden om ijs in de zipzakjes te proppen voor de koelbox en checken uit.
Als we vertrekken is het nog lekker, 79 graden Fahrenheit, we stellen de Neverlost in en al snel zijn we Las Vegas uit, richting Pahrump. De weg wordt ook steeds smaller, er gaat steeds een strook af, totdat ie nog dubbel is. Het schiet lekker op, is ook niet druk, de zon schijnt uiteraard en het is een mooie route. We worden continu gewaarschuwd voor overstekend wild, van Bighorn sheep tot paarden maar helaas, die liggen nog op één oor. Wat hoger in de bergen koelt het zelfs af tot 65 graadjes. Je zou bijna de verwarming aandoen.
Net voor Pahrump, als de nood hoog is, vinden we een Shell voor benzine, schone ruiten en een toilet. En passant slaan we een Cappucino French Vanilla, een appelkoek en een ijsco in, als aanvulling op ons ontbijt. Lekker gezond toch. Van Pahrump gaat het naar Shoshone, het is één lange rechte weg, wel mooi. Het wordt steeds bergachtiger en droger, er staat steeds minder groen langs de weg, en dat stond er al niet veel.
Shoshone, het mag geen naam hebben, een kleine verzameling oude verveloze krotten, maar wel de toegang tot Death Valley, wat vandaag ons reisdoel is. Het kan niet mis, ook hier weer één rechte weg. Het wordt steeds mooier, de natuur dan.
Als we dan de afslag Dante’s View zien staan, zijn we verbaasd, zo ver al? Marlies neemt het stuur over en ik kan filmen, langzaam kruipen we de berg op en op de top aangekomen is het weer van oooohh en aaahhh. Geweldig uitzicht op Badwater, een zoutvlakte en de bergen er om heen. Het is het laagste punt van Amerika, 855 meter onder zeenivo. Volgens mij hebben we geluk. Aangezien het in Death Valley zeer warm kan worden ( op 1 juni 2012, dus 9 dagen geleden 49 graden Celsius) treffen wij het nog met 82 graden Fahrenheit, oftewel 27,7 Celsius.
De route gaat verder, naar Zabrinsky Point. Ook hier weer een stukje klimwerk, maar ook hier maakt het uitzicht veel goed. Dan verder naar de afslag Stovepipe Wells Village, waar ons hotel ligt. Daarvoor komt de afslag Badwater, nog 17 mijl, die pakken we uiteraard. Na een 4 mijl komt weer een afslag, de Artist Drive. Nou, die kan ik je aanbevelen, al met al denk ik een 6 mijl over een eenrichtingsweg dwars door berggebied met prachtige kleurenpaletten, smalle stukjes, aan beide zijden langs bergranden, nou ze hebben er werk van gemaakt. Uiteindelijk komen we weer op de weg naar Badwater terug en kachelen we nu door naar het einde.
Links bergen en rechts een uitgestrekte vlakte, prachtig. De temperatuur begint nu wel op te lopen en schommelt rond de 100 graden F / 37,7 Celsius. Op de Parkeerplaats aangekomen blijft Marlies in de loeiende airco zitten, terwijl ik me de zoutvlakte op waag. Wat een hitte. Zelfs de fotoapparatuur voelt onaangenaam heet aan. Zal wel komen omdat de zon ook nog eens op de witte vlakte weerkaatst. Wel een uniek schouwspel, maar ik ben wel blij als ik weer in de loeiende airco zit. Nu neem ik het stuur ter hand, Marlies is helemaal op, een combinatie van warmte, inspanning en indrukken. Dan gaat het weer naar Furnace Creek, langs de Mesquite Dunes, waar nogal wat zandtornadoos ronddwarrelen en uiteindelijk komen we tegen kwart voor 5 bij het hotel aan. Nou ja hotel, een appartementje, nummer 4, langs de weg. Allemaal simpel ,maar wel compleet. Nadeel is wel een smal bedje. TV moeten we in de Guest Lounge gaan kijken, daar staan ook een paar PC’s. Op de kamer hebben we ook internet, alleen hapert ‘t steeds en is erg langzaam. Of de foto’s gaan lukken weet ik niet.
De nodige spullen worden uit de auto gehaald en de koelbox wordt binnen gezet, zo blijft ’t drinken toch nog wat koud. We hebben wel een tegoedbon gekregen voor een zak ijs morgenvroeg.
Om half 7 is het restaurant pas open, dus we doden de tijd door vast wat voorwerk te verrichten voor de verslaglegging.
Als ik daarna even naar de kamer terug ga voor de route van morgen, wacht er een verassing op me, een groot soort kever, wat niet tegen een ijzeren emmer kan. En zwemmen kan ie ook niet in de WC.
Bij de receptie moest ik toch nog even wat vragen en meteen gevraagd wat dit was. Critters, slam voor ongedierte. Alleen als het een schorpioen was, moesten we uitkijken. De rest deed niks. Laten we hopen dat het eenmalig was.
Misschien dat we zometeen nog even naar de Saloon gaan, ik heb dorst gekregen van de Budweiser bij het eten, en je weet het, je moet genoeg drinken, anders droog je hier zo maar uit.
Morgen doen we de rest van Death Valley.
Bye bye maar weer.