Altijd weer grandioos

Hier zijn we weer, jippie yaheeee.
De dag begon weer stralend, maar gelukkig nog niet zo bloedheet als gisteren. Nog even, en we snakken naar een goede hollandse regenbui. De cactussen trouwens ook. We hebben een "rustdag" ingelast dus Marlies kan lekker blijven liggen en weer wat bijkomen. De koorts lijkt gezakt, maar ze voelt zich nog steeds beroerd en alles doet haar zeer, zelfs haar tenen. Maar weer een paracetamolletje en rusten. Ik ga eventjes een ontbijtje pakken bij Plaza Bonita, het vroegere Cafe Tusayan, maar daar is in je eentje niks gezelligs aan, ook al is het heel gezellig Mexicaans ingericht. Ik neem een klein donutje mee voor Marlies. Daarna dood ze de tijd met slapen, ik met computeren en wat mailtjes te versturen. Tegen de middag wil Marlies een bakkie koffie, dat is een goed teken. Alleen is het zo'n slappe prut, dat ik met de helft van het water er nog maar een maak. Nog steeds gekleurd water zonder smaak. Bahhhh.
Dan besluit ze om toch maar voorzichtig op te staan, en even naar de Canyon te rijden. Die willen we toch wel graag zien. Heel voorzichtig naar de auto, helicopters vliegen af en aan en soms een klein vliegtuig net over ons hotel. Het vliegveldje ligt vlakbij en je kunt er helicoptertochtjes maken over de Canyon.
Dan rijden we de 2 kilometer naar de toegangspoort van het Nation Park en mat onze jaarParkenpas kunnen we lekker langs de lange rij af rijden. Marlies ziet tussen de bomen haar eerste grote Elk (hert) staan herkauwen, maar aangezien ik op de weg moet letten, mis ik 'm helaas. Wij kiezen voor de route richting Cameron, de West Park Exit en komen zo langs vele viewpoints langs de weg, waar Marlies toch lekker op de rand in de schaduw kan zitten en net als ik genieten van de o zo grandioos mooie Grand Canyon, terecht een wereldwonder. We zien 'm nu voor de zoveelste keer, maar het blijft genieten. Ook de temperatuur is ons gunstig gezind, tussen de 82 en 87 graden Fahrenheit, oftewel 28 tot 30,5 graden Celsius. Droog, dus je zweet er niet van, en je raakt er misschien ook een beetje aan gewend.
Als we terug rijden richting het Visitors Center, wil Marlies toch nog even naar Canyon Village. Daar aangekomen lijkt het wel vakantie, wat een drukte. Ik vind toch nog een parkeerplaatsje, zelfs in de schaduw, en loop snel naar de Canyon Express, de stoomtrein die al onder stoom staat. Daar ontmoeten we nog een nederlands stel. Vervolgens gaan we in een lodge lekker een uitgebreide lunch pakken en dan heeft Marlies het wel gehad. Toch nog een hele prestatie, dus snel terug naar Tusayan, dan kan ze weer naar bed. Eerst nog even de tank vol kieperen, anders halen we morgen Williams niet. (Bas, let op, de benzine in Tusayan is $ 1,00 per gallon duurder dan daarbuiten).
Al met al een prima dag geworden, met de prachtige Canyon als hoofdgerecht. Helaas is onze score wildlife ten opzichte van vorig jaar marginaal. Ook vandaag alleen maar mooie vlinders, mules en eekhoorns gespot, Marlies nog een Elk, hopelijk worden het er nog meer, ook al staan er langs de weg allerlei borden, vandaag in de Canyon ook een waarschuwingsbord voor bergleeuwen. Ze beloven het wel, maar we hebben ze nog niet gezien.
We blijven hopen.
Morgen staat de rit naar Williams op het programma, dan de "route 66" op bij Seligman en naar Kingman waar we 2 nachten blijven.
Bye Bye, see you tomorrow.