We zijn er dan toch maar mooi aangekomen

Vandaag is het zover, de grote reis naar het mooie USA gaat om 5 uur 's morgens beginnen. Wouter speelt voor chauffeur en rijd keurig op tijd voor, 5 over 5 vertrekken we, de zon komt als een grote rode bal op en zonder files (wel veel klojo's op de weg) arriveren we om 6.45 al op Schiphol. Aangezien ik de boardingpassen thuis al had uitgeprint, konden we onze koffers meteen kwijt en zetten we koers naar de servicebalie voor een rolstoel. De douane legde ons ook geen strobreed in de weg, we pakken een bakkie koffie en na een verwarrende tocht -op de boardingpas staat Gate F4, op het electronische bord Gate F8 en volgens de in paniek geraadpleegde dame van een infobalie is 't Gate F6- komen we daar aan, kan ik gelijk door de bodyscan en Marlies door de handcontrole. De wachtruimte zit bomvol en het is er bloedheet. Nu blijkt het vliegtuig een securitycheck te krijgen, dus de boarding loopt uit. Het is er zelfs zo druk, dat men stopt met de binnenlaten van de reizigers. Eerst moeten er een aantal aan boord zijn voordat ze verder gaan. Uiteindelijk mogen wij als een van de eersten aan boord en nemen onze plaatsen in, de gereserveerde laatste stoelen in de staart, mooi met z'n tweetjes langs de raampjes. Om 10.15 is de lift off en dan is 't zitten en wachten. We worden wel steeds wakker gehouden met snacks, eten, drinken en een heel entertainment op het scherm, met de bijgeleverde afstandbediening kun je door de schermen navigeren, spelletjes doen, bellen enz. Tegen het einde wordt er omgeroepen of er toevallig een dokter aan boord is. Het was serieus bedoeld en we zijn toch maar doorgevlogen. Om 20:40 is de touch down. We hebben dan 10 uur en 25 minuten gevlogen, sterker nog, we zien ze bijna vliegen. Eerst komt er een medisch ploeg aan boord en moeten we blijven zitten, maar om 10 over 9 mogen we er ook uit. Alles gaat soepeltjes, de rolstoel met chauffeur staat al te wachten, begeleid ons netjes door douane en controle, zoekt mee naar de koffers die eerst bijna kwijt leken te zijn, helpt ons naar buiten en belt zelfs de hotel shuttlebus. Hij wacht netjes tot die er is en rijdt Marlies tot aan de deur van de bus. Wat een service. Het hotel ligt maar 1 mile, een anderhalve kilometer van het vliegveld, maar de bus doet er in de drukte wel 15 minuten over. We checken in, krijgen kamer 337 op de 3e verdieping, pleuren de koffers op de kamer, vullen de portemonnee met dollars en gaan in de bar eerst eens wat drinken. Jammer genoeg hebben ze geen Budweiser en Corona, dus doen we het maar met een Dos Equis XX, smaakt prima en halfzat kuieren we naar buiten en gaan op een bank in de zon zitten genieten.
Hoe het kan weet ik niet, het is inmiddels half twaalf 's nachts nederlandse tijd, we zijn moe, het is hier gewoon overdag en we hebben toch weer honger. Op 50 meter afstand zit een Mac die een lekker Angus Menu levert met een heerlijk romige aarbeienmilkshake, met een kers er boven op.Mmmmmmmmmm...
Daar doen we het voor...alleen om half 12 's nachts......?
Dan maar weer terug naar de kamer waar Marlies even tv kijkt en binnen de kortste keren in dromenland verkeert. Ik ga de foto's en films op de PC zetten, mijn dagboek bijwerken en deze site updaten.
Vanaf nu ga ik over op Los Angeles tijd, anders kan ik 't ook allemaal niet meer volgen.
Kortom, het is een drukke, soepel verlopende dag geweest, we zitten in een mooi hotel midden in een zonnig Los Angeles (de grootste stad van Amerika) en genieten volop.
Nu ga ik er ook een eind aan breien, ik ga ook even plat. Morgen is er weer een dag. us tot morgen, lieve luisteraars.